Laatste dagen.

Het laatste weekend is aangebroken dus tijd voor mijn laatste berichtje uit Uganda over de afgelopen 3 weken, ik heb jullie veel te vertellen! Tijdens mijn laatste week in Mulago was ik vooral bezig met mijn verslag af te ronden en proberen een eindgesprek te plannen. Dat gaat hier nogal moeizaam, na elke dag netjes ’s ochtend op tijd in het ziekenhuis te zijn toch pas op vrijdag mijn gesprek gehad. Deze week ben ik ook begonnen op de acute gynaecology, hier komen vrouwen te liggen die bijvoorbeeld een incomplete abortie hebben gehad of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Eigenlijk heel leerzaam allemaal, maar omdat de dokters tijdens de ronde heel zacht of luganda praten en weinig uitleg geven, het enige wat ik meekreeg (en dat ook niet altijd) was wat de vrouwen hadden en dat ze naar de OK moesten. Dus ben ik in de middagen weer naar de labour suit gegaan, daar valt voor mij tenminste iets te beleven. Het was wel raar: de laatste dag in het ziekenhuis, de laatste lunch bij de good sameritan (waarbij ik me helemaal heb volgevreten met alles wat ik lekker vond). Op zaterdag voor de laatste keer uitgeweest. En op maandag vertrok ik (ziekjes) op naar mijn volgende avontuur: 2 weken in Masaka in een weeshuisje en een huis met straatkinderen helpen. De busreis verliep dit keer niet zo vlekkeloos als die naar sipifalls, ik moest ruim 1,5u wachten voor de bus die allang volzat vertrok. In Masaka sliep ik in het backpackers hostel die een beetje boven op de heuvel buiten Masaka town, dus na kennisgemaakt te hebben met Pat (een engelsman) via wie ik de contacten heb werd ik op een boda richting hostel gezet. Hoewel ik de boda’s in Kampala liever vermeed is er in Masaka geen ontkomen aan ze te gebruiken en was ik er stiekem ook wel van aan het genieten. Op dinsdag zou ik kennismaken met de pastoor die het weeshuisje en de school die daarbij hoort. En de vrouw een huis heeft waar ze straatkinderen opvangt. Maar beide waren ze niet thuis of niet te bereiken, dus ben ik maar lekker in het zonnetje gaan zitten. Op woensdag wel kennisgemaakt met de pastoor, maar omdat het nog vakantie is zijn alle kinderen van de school naar huis en ook een deel van de weeskinderen is bij familie. Het is eigenlijk niet echt een weeshuisje, maar meer een day- en boardingschool waar ook weeskinderen slapen. Ik heb wel al een rondleiding gehad. Een kaal gebouw met allemaal klassen met houten bankjes, allemaal best wel kaal en grauw en ook in de slaapzalen is niks anders dan een stel matrassen (van die ugandese wat niets meer is dan een stuk schuimrubber, die als ze op een bed liggen al niet lekker liggen. Dus ik kan me voorstellen dat dat niet echt comfortabel ligt op de vloer). Daarna ben ik op weg gegaan om Fatuma te ontmoeten (de vrouw die met de straatkinderen), een hele lieve vrouw. Ze heeft in de buurt Nyendo (niet de beste buurt, maar ook nog niet echt een sloppenwijk) een huis met vrij weinig inboedel, een kamer voor haarzelf en 3 kamers met een stel matrassen waar ze in totaal 25 straatjongens (en 2 meisjes, eentje heeft ze net toen ik kwam in huis genomen zwanger en amper 16 jaar) onderdak biedt, momenteel stuurt zij ook 13 jongens naar school (waarbij ze hard moet werken het geld bij elkaar te verzamelen, de tijd die ik er was is ze een paar nachten opgebleven om grashoppers(sprinkanen) te vangen; een lekkernij hier). Toen ik daar aankwam werd ik met open armen (letterlijk: bijna doodgeknuffeld) ontvangen en ook de bal die ik had meegebracht viel in goede aarde, dus we zijn gelijk gaan volleyballen en voetballen. De rest van de week en ook tijdens de middagen van de tweede week heb ik met Fatuma en de jongens en meisjes rondgehangen. Met de meegebrachte balonnen gespeeld, tepo (verstoppertje) gespeeld, geholpen met het huiswerk, geschminkt, gedanst of gewoon een beetje hangen en knuffelen.De jongens lopen op blote voeten en ook hun benen, handen (en daar eten ze gewoon mee) en gezicht zijn niet altijd even schoon, ook hebben ze maar een paar setjes kleren per jongen die met af en toe met veiligheidspelden aan elkaar hangen. Voor mij wel makkelijk, want in het begin herkende ik de jongens aan de kleren die ze aanhadden. Bij de grotere jongens was het een beetje komen en gaan, maar de kleinste en een aantal anderen waren elke dag wel aanwezig. Dan bouw je toch wel een band op, een van de kleinere jongetjes moest huilen toen ik afscheid nam en vraagt nu de hele tijd of ik morgen terugkom. Ik ga ze missen!
Het weekend zijn we naar het grote eiland van de Sesse Islands geweest, een echt bounty Island in het victoriameer. Diegene die nog in Kampala zaten zijn vanuit Entebbe gegaan en ik zou met 2 andere meisjes uit Maastricht vlak bij Masaka de ferry nemen. Op zaterdagochtend vroeg op de boda richting de ferry (een ritje van een uur over nietgeasfalteerde wegen), een ervaring. Op de boot als enige mzungu’s aan de andere kant ook nog eens anderalf uur moeten rijden, gelukkig hadden we een lift gekregen. En dan een heerlijk dagje relaxen op het strand, zwemmen (de bilharziaprofylaxe zit al in mijn rugtas) en ’s avonds bij een kampvuur op het strand heerlijke vis gegeten. De ochtend regende het niet zo’n beetje dus besloten we toch maar met de vroege taxi te gaan. De hosteleigenaar, die heel vriendelijk was en ons hielp met dingen te regelen had gezegd dat het wel proppen zou worden. Maar we hadden niet verwacht dat dat betekende dat je met 10mensen in een 5persoons auto zou zitten. Wij drieën met één andere jongen met 2 kinderen (eentje van 14 dus al aardig groot) op schoot en voorin 4 volwassenen op een rij, de chauffeur zat zelfs bij iemand op schoot. En dat 2x 1.5u lang (de 2de keer met het kleine jongetje minder op schoot), heel comfortabel. Het mooiste was eigenlijk nog dat we een keer moesten stoppen voor de politie, maar dat de chauffeur alleen een waarschuwing kreeg omdat zijn spiegel kapot was. Heel gewoon natuurlijk.
In de tweede week heb ik ook 3 dagen lesgegeven op het schooltje en ben ik één dag op een ander schooltje wezen kijken. De kinderen beginnen al vroeg met het leren van engels, maar de manier van onderwijzen bevalt mij niet altijd even goed. Ze leren vooral goed dingen op te dreunen en na te zeggen. Dus toen ik zelf aan P7 met kinderen tussen de 12 en 14jaar les moest geven probeerde ik het interactief te houden om te kijken of ze het ook echt begrepen. Op maandag heb ik les gegeven over persoonlijke hygiene en op dinsdag over voortplanting (dat was een interessante les). Op woensdag ben ik bij de babyclass geweest, heb ze een liedje geleerd en we hebben buiten tikkertje gespeeld waarbij de kindjes gelijk hun schoenen uittrokken en op de steile helling me er makkelijk uit renden. Hierna was ik alleen met de kinderen in de klas, wat wel een opgave was want ze spraken echt geen engels en waren moeilijk in de hand te houden. Vrijdag was het dan tijd voor afscheid og niks nemen, omdat ze niet echt wisten wanneer ik zou vertrekken hadden ze niks voorbereid, maar ik kreeg wel een klein presentje van 2 vriendinnen uit P7. Deze dag was het ook aan het regenen zoals ik het nog niet vaak heb gezien en de hosteleigenaar (die me wegbracht met de auto) zei dat het een minstens een jaar geleden was dat het zo hard regende. De weg was een grote stroom. En toen weer met de bus naar Kampala.
Nu ik de opdringerigheid van Kampala uit ben geweest zie ik pas echt hoe vriendelijke de meeste mensen zijn (in Kampala zijn ze vooral aardig omdat ze iets van je moeten hebben), hier vonden ze het echt heel leuk je te leren kennen en ben ik ook bevriend geraakt met de mensen die ik heb ontmoet. Ook het feit dat Masaka midden in het groen ligt en het er een stuk minder chaotisch is, maakt het een stuk aantrekkelijker.
En dan nu het laatste weekend in Kampala. De laatste souveniertjes inslaan, de laatste foto’s maken, de laatste afrikaanse ananas en avocado, de laatste chapati, de laatste keer naar het Sheraton, de laatste keer met zijn allen hier uit eten. Vandaag hebben we wel iets leuks beleefd, net toen we het zwembad uitkwamen reed er een stoet politiewagens langs met in het midden een auto met de president, die natuurlijk netjes terugzwaaide. De politie heeft hier echt bazenauto’s, een soort landrovers met laadbak waar in de lengterichting een bank staat waar je aan twee kanten kunt zitten, hier zitten ze dan bepakt en bezakt met geweren(helaas niet op foto vast te leggen).Ik leef nu al wel heel erg toe naar mijn thuiskomst, mijn tassen staan al klaar en alles past. Het moment om te gaan komt nu wel heel dichtbij, morgen rond deze tijd zit ik in het vliegtuig. Wel weet ik dat ik het hier heel erg ga missen. En ik ben zeker van plan een keertje terug te komen, dus wie met me mee wil!