Week 3 en 4 Terug in de grote stad
Blijf op de hoogte en volg Vera
17 April 2014 | Oeganda, Kampala
Maandag was gelijk al een heftige dag in het ziekenhuis, ik ben ’s ochtends naar de ‘high risk’-labour ward. Toen wij binnenkwamen was er een vrouw aan het bevallen. Een beetje een zielig verhaal : haar kindje was 28 weken oud en niet levensvatbaar vanwege een misvorming van nek/hoofd/borstkas. Toen wij binnenkwamen staken de beentjes en billetjes er al uit, maar de vrouw kon de rest er niet goed uitpersen en ze had heel erg veel pijn. Het duurde mij ook te lang voordat er dokters kwamen kijken. Hartverscheurend om te zien, het was haar eerste kindje. Ik hoop dat het handje vasthouden (iets wat mij vaker het gevoel geeft nuttig te zijn) en pijnstilling opperen het iets minder traumatiserend hebben gemaakt. (achteraf hoorde ik dat ze haar gelukkig wel hebben doorgestuurd voor hulp, ook was het confronterend om te horen dat de vrouw geen autopsie kon betalen voor het baby’tje om te kijken waarom het verkeerd was gegaan in de ontwikkeling). Op een gegeven moment kwam de arts van de labour suit theatre binnenlopen naargeestig op zoek naar een assistent, gebeurt vaker. Dus ben ik maar gaan helpen bij een spoedspoed keizersnede (eindelijk gaat iets eens snel) bij een vrouw met een gerupteerde baarmoeder.
Op woensdag was een dag waarop ik veel inhoudelijke dingen heb geleerd, tijdens de ronde op de ‘high risk’labour ward legden de 2 dokters alle complicaties van de vrouwen heel duidelijk uit, dus het was leuk om mee te luisteren. Normaal ben ik altijd meer bij de bevallingen en de baby’tjes te vinden tijdens de ward round.
Donderdag was ook een leuke dag, want we hadden outreach. We zijn met een stel studenten naar een hiv-kliniekje geweest aan de rand van Kampala. Toen we daar aankwamen waren we verbaasd over de organisatie, het was zoveel beter dan in Mulago. Ze hebben zelfs een eigen computersysteem. Hier volgen ze hiv en tb (tuberculose) patiënten op en zorgen dat ze medicatie krijgen en dergelijke. Ook geven ze voorlichting om zo een zo groot mogelijk deel van de community te bereiken. We hebben even meegekeken met de verschillende consulten en counseling. Waarna ook wij zelf een kijkje mochten nemen in de community (de sloppenwijken). Indrukwekkend! Hier voor het eerst echt meegemaakt dat er kindjes op me af komen rennen en mzungu mzungu roepen en me knuffelen, aanraken enz. Heel schattig. Het is wel schrijnend om te zien dat de kindjes in vodden en op blote voetjes lopen en allemaal snotneusjes hebben. Ook de huisjes zijn hier echt krotjes, we zijn ook bij een huisje naar binnen geweest. Wat helemaal volstond met leunstoelen en pluchen knuffels. De geur in de sloppenwijken is ook echt niet om te harden, overal afval.
De hele dag hadden Lucy (de manager), haar zus en Evelyn (de huishoudster) in de keuken gestaan om voor Edgehouse en een paar andere studenten een afrikaans diner te maken. Zo ontzettend lekker. Typisch ugandees eten: samosa’s die ik al eerder heb beschreven, chapati’s (soort pannekoekjes), rolex (chapati’s met een omelet erin), pies (soort erwten) en beans, matoke (moeilijk te omschrijven; een soort puree van een bepaalde soort banaan en het heeft een beetje de consistentie van aardappels), verschillende stew’s, je kan overal gebraden kip langs de weg kopen en ook kan je op veel plekken indiaas eten (wij gaan wel vaker naar club 5, een afhaaltentje op de campus. En ook zelf koken eindigt regelmatig in een curry). En er is vast nog wel meer, maar daar kan ik nu even niet op komen. Een deel van deze gerechten stond deze avond op tafel, maar veel is ook te vinden in de kantine waar we altijd lunchen (samen met een superlekkere fruitbowl). Na het diner zat de stemming er al goed in en zijn we de stad ingegaan. Op vrijdagavond hebben we de andere nederlanders die donderdag niet mee waren het uitgaansleven laten zien, ook al duurde het even voor de afrikaanse muziek op gang kwam. Het weekend lekker uitgerust.
In week 4 een aantal lange dagen op de high risk gestaan en ook weer veel dingen beleefd. Het was de week van de spontane bevallingen. (Eigenlijk is het altijd de tijd van de spontane bevallingen op deze afdeling) Zo hebben we op donderdag een vrouw op de gang van een tweeling helpen bevallen (die ik daarna beiden op schoot heb mogen houden). Ook op de afdeling zelf gebeurde het soms sneller en onverwachter dan verwacht. Deze week heb ik ook een aantal baby’tje in kritieke toestand gezien. Op maandag het eerste baby’tje wat zwak huilde en ook een aantal keer stopte met ademen naar de special care gebracht. Na de lunch was ik nieuwsgierig hoe het met het baby’tje ging en ben ik teruggegaan om te kijken. Helaas had het baby’tje het niet gered, het raakte me wel om het lijkje zo te zien te liggen. ’s Middags helaas weer een baby’tje naar de special care moeten brengen vanwege wat ademhalingsproblemen, gelukkig wel met een betere prognose. Oh wat ben ik blij nu als een baby’tje het op een krijsen zet. Deze week waren er elke dag ook een aantal mzungu dokters op de afdeling wat het voor mij heel leerzaam maakte. Ik heb samen met een nederlandse arts een bevalling gedaan, de eerste keer dat ik ook echt hielp het baby’tje eruit te halen. Kijk er al naar uit om het ook een keertje helemaal zelf te doen.
Eerst begreep ik niet dat er op de high risk labour ward zoveel baby’tjes werden geboren (in Mulago hospital wordt jaarlijks 1/6de deel van de baby’tjes geboren als in heel Nederland bij elkaar), totdat ik over de postnatal wards (waar vrouwen 24u lang moeten verblijven) gelopen had. Wat een drukte, 2 afdelingen en 2 gangen vol met moeders, vaders en baby’tjes. Vrijdag was een rustig dagje in het ziekenhuis (we zijn bijna allemaal niet gegaan, foei!) en zijn we naar de graft market geweest waar ik wat souverniertjes heb ingeslagen. Mijn jurk was al klaar maar zat nog niet helemaal goed (iets te strak) dus die heb ik ook nog wat laten verstellen. Ik zal proberen een foto op facebook te plaatsen. Deze week is het eindelijk ook gelukt om contact te hebben met het thuisfront (frustrerend dat het telkens niet lukte). Leuk om even de stem van iedereen
Volgens Emma praat ik teveel over wat ik doe en niet genoeg over of het gezellig is met alle mensen en of ik al een vriendje heb. Het is heel leuk met alle studenten, maar je merkt wel dat nu we met een grote groep nederlanders zijn (12 in totaal van mijn universiteit) het minder mengt, maar dat maakt het gelukkig niet minder gezellig. En ik heb ook al wat leuke jongens gespot met het uitgaan.
-
17 April 2014 - 17:38
Florens:
En... weet je al of Ugandese jongens goed kunnen zoenen??? -
17 April 2014 - 17:38
Florens:
En... weet je al of Ugandese jongens goed kunnen zoenen??? -
18 April 2014 - 22:17
Caroline:
Lieve Veer
Blijf vooral schrijven, zoals je nu doet! Je creëert een mooi sfeerbeeld.Van het (nieuwe) leven in een Oegandees ziekenhuis en van jouw rol in dat ziekenhuis. Petje af, voor hoe je het doet en hoe je het beschrijft! Ik geniet ervan.
Liefs van mamma -
19 April 2014 - 11:30
Evelien:
Dank weer voor je berichtje.Het lijkt me niet altijd gemakkelijk wat je daar allemaal meemaakt, wat zijn wij dan bevoorrecht in Nederland he ? En knap van jou hoe je ermee omgaat !
Ik wens je nog hele goede weken !
Groetjes van ons allemaal. -
20 April 2014 - 22:57
Emma:
Hoi lieve zus,
Heftig zeg wat je allemaal meemaakt! Vooral de kindjes die het niet redden, dat lijkt me moeilijk om mee om te gaan. Ook heel interessant om te lezen hoe anders het er aan toe gaat in een Oegandees ziekenhuis; dat mensen op de gang geholpen worden en dat je je eigen handschoenen e.d. moet meenemen dat wist ik niet. Nou Veer, geniet nog heel veel de komende maand en ik kijk er naar uit om je weer in Nederland te zien en al je verhalen in het echt te horen.
Liefs!
P.S. Dat wat ik zei over een vriendje was een grapje hoor ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley