De tijd vliegt - week 6 en 7

De tijd gaat echt veel te snel. Zoals ook blijkt uit de vertraging die mijn verslagen hebben opgelopen. Dat komt mede ook door het trage internet, wat wil je met ruim 15mensen in huis. Maar omdat ik jullie toch niet de verhalen wil onthouden hier de updates van de voorgaande weken. Nog maar anderhalve week en mijn avontuur in Mulago is alweer voorbij. Ik heb kunnen regelen dat ik mijn laatste 2 weken in Uganda in een weeshuisje in Masaka mee kan helpen. Daar heb ik erg veel zin in en ook de pastoor (die het weeshuis met 40kinderen runt) en Pat, een engelsman die daar ook meehelpt zijn erg enthousiast over mijn komst.
In week 6 heb ik eigenlijk niet zo heel veel spannends beleeft. Op maandag hadden we nog steeds vrij vanwege pasen en hebben we door de stad geslenterd en geluncht bij BROOD een winkeltje van nederlands wat echt brood verkoopt (of had ik dit al verteld), genieten dus! De rest van de week heb ik een beetje over de afdelingen gedwaald , wel een aantal patiënten zelf kunnen statussen en onderzoeken op de low risk labour ward en de admission room (zat telkens goed met het schatten van de ontsluiting). En op vrijdagavond was het dan zover: kingsnight, hier hadden wij nederlanders al de hele week naar uitgekeken. Wij met vele andere nederlanders die in Uganda verblijven zijn uitgenodigd door de ambassade op de residentie om samen dit te vieren. Wij wisten niet wat we moesten verwachten, maar toen we aankwamen (in stijl, met zijn allen in de matatu) overtrof het toch alle verwachtingen. Het was heel sfeervol opgezet met 3 tenten in de tuin en op de patio, een afrikaanse band (de nederlandse muziek kwam later pas) en obers die rondliepen met flessen wijn en bier en hapjes. Echte kaas, bitterballen, haringen, cakejes, echte sate met satesaus (ugandese satesaus is roze!) en zelfs oliebollen (kan me niet herinneren dat eerder gegeten te hebben op koinginnedag). We hebben een beetje genetwerkt en ook even met de ambassadeur zelf staan praten. Toen het feestje afgelopen was zat de stemming er al goed in en zijn we voor de afterparty naar de Iguana’s gegaan. Al met al een topavond gehad, al was de volgende dag iets minder.
Het weekend afgesloten met een dagje aan het zwembad (aan het bruine kleurtje moet nog even gewerkt worden, of ik lijk hier gewoon heel wit tussen alle zwarten). Afgelopen week was gelukkig wel iets spannender, hoewel het erg rustig begon. Op maandag ben ik weer naar de high risk labour ward gegaan, hier duurde het erg lang voordat de ronde begon maar tijdens de ronde iets gezien wat toch wel typerend maar ook hartverscheurend is. Op een gegeven moment lag een vrouw te bevallen van een kindje dat in dwarsligging lag en met zijn voetjes als eerste naar buitenkwam, de bevalling beviel moeizaam en de vrouw had veel pijn en werkte ook niet echt mee. Maar dat vind ik nog geen reden om haar een paar klappen uit te delen, wat ze hier gewoon doen als ze even spartelt. Echt soms behandelen ze de vrouwen echt onrespectvol , een klap geven als ze niet meewerken, schreeuwen dat ze stil moeten zijn tijdens de weeën. Gelijk opstaan als ze net bevallen zijn of als ze een bedje nodig hebben en een helpende hand kennen ze niet. Genoeg hierover, ik moet me hier niet over blijven opwinden. Op dinsdag heb ik vooral geprobeerd aan mijn verslag te werken. Op woensdagmiddag ben ik op verzoek wezen assisteren bij een keizersnede en ook hier weer een hartverscheurend verhaal, het ging om een vrouw die al een aantal jaar probeert om een kindje te krijgen. Haar eerste kindje was tijdens of vlak na de bevalling overleden en ook dit kindje was nu 27weken oud (dat betekent dat hier een slechte prognose), maar gelukkige huilde hij wel gelijk toen we hem eruit hadden gehaald en wat was hij klein. Maar de baarmoeder was er slecht aan toe, de placenta was helemaal ingegroeid in de baarmoeder wat hier eigenlijk betekend dat je hem eruit moet halen om te voorkomen dat de patiënt doodbloedt. We hebben er nog alles aan gedaan hem proberen te redden, maar helaas. Wat wel grappig was aan deze OK was dat de anesthesist opeens duits tegen me begon te praten (want dat leren ze hier op school). Deze week hebben we ook afscheid genomen van de 4 nederlanders die er waren voordat ik kwam en dan komt het besef dat de tijd wel heel erg snel gaat en dat ik over 3 ½ ook alweer naar huis ga. Ik heb op zich wel zin om naar huis te gaan, maar ga sommige dingen hier ook wel heel erg missen (sommige ook niet!). Maar eerst nog genieten van de tijd de me hier nog rest! Komend weekend naar de Sipi falls 