Het leven in Kampala – week 2

Hier de beloofde nummer 2 van de 3 updates, ik zal gewoon weer verder gaan waar ik was gebleven :p Afgelopen weekend heb ik lekker vakantie gevierd. Ik zou jullie nog een impressie geven van het afrikaanse nachtleven: het is een groot feest. Zowel vrijdag als zaterdagavond ben ik uitgeweest. Vrijdag was ik samen met 5 denen en zijn we begonnen met een biertje in de irish pub en is de avond geëindigd in de Iguana’s (onze vaste bar en toevallig van een nederlandse eigenaar). De afrikanen kunnen dansen. Heupen los en door de kniën, het is wel heel leuk om te zien dat de mzungu’s (blanken of reizigers) hier ook niet bang zijn om hun moves te laten zien. Sommige afrikanen willen alleen maar dansen, maar sommige zijn in meer geïnteresseerd. Zeggen dat je getrouwd bent of een van de mzungu mannen die mee zijn tot je vriendje maken helpt. Zaterdagoverdag zijn we naar Speke resort geweest om te zwemmen, de andere nederlanders die er tot nu toe nog zijn slapen in een ander huis dus ik zou ze ergens ontmoeten. In traffic zou dat best wel eens een half uur kunnen duren, maar dat had ik niet helemaal goed begrepen. Dus na een half uur goed doorgereden te hebben toch maar vragen of we er dan niet al bijna waren zaten (ik had toch duidelijk aangegeven waar ik eruit wilde) ze me keihard uit te lachen omdat we er natuurlijk allang al voorbij waren. Snel een matatu terug gepakt en me uiteindelijk een half uur te laat bij de anderen gevoegd. Dit keer met een private hire (taxi die wel wat duurder is dan een matatu, maar die je wel op de juiste plek van bestemming brengt. Wij gebruiken de private hire’s (we hebben een aantal vaste telefoonnummers) bijvoorbeeld ook als we uit zijn geweest) naar Speke resort vlak aan het Victoriameer. Heerlijk aan het zwembad gelegen om ’s avonds goed uitgerust naar de dutch karaoke night te gaan in Iguana (onze favoriete club), hilarisch! Het is grappig hoe je hier zo’n verbondenheid voelt met andere mzungu’s en al helemaal met andere nederlanders. De afrikanen begrepen er helemaal niks van. Zondagochtend kwam een groep van engelse jonges (we noemen ze ook wel 1D, want het zijn er vijf en ze spelen samen in een band) een hele grote fruitsalade voor ons maken, waarna we naar het zwembad bij het Sheraton hotel zijn gegaan (een stuk kleiner dan waar we zaterdag waren, maar wel dichterbij). Op maandag ben ik weer naar ward 14 gegaan in de hoop zelf een bevalling te kunnen doen, maar helaas was het erg rustig op de afdeling. Had ik al verteld dat op de afdeling een kat met haar kittens rondloopt, en een van de kittens de hele tijd in de gordijnen klimt. ’s Avonds zijn we met een hele groep buitenlanders bij een heerlijke pizzaria gaan eten, waar we net voor de regenstormbui aankwamen, je begint steeds meer te merken dat het regenseizoen is aangebroken (gelukkig voornamelijk ’s nachts, maar de donder is niet te missen). Dinsdag begon de dag met een lezing, waarna ik samen met een zweeds meisje naar de admission room ben gegaan (het kamertje waar de vrouwen worden onderzocht om te bepalen of ze al in active labour zijn e.d. zie vorige verslag). We konden hier heel nuttig zijn, we stapten zelf op vrije patiënten af (er waren veel studenten die ook patiënten hadden) en namen de anamnese af (gelukkig spraken ze allemaal engels, niet iets vanzelfsprekends in het ziekenhuis) en het lichamelijk onderzoek waarna we onze bevindingen met de arts bespraken. ’s Middags onze eerste luganda (de lokale taal hier) les gehad. Op woensdag ben ik naar de labour suit theatre geweest, hier kunnen tegelijk 2 keizersnedes plaatsvinden. Het is een beetje een gek idee, maar als je de OK binnenkomt moet je je schoenen uitdoen en op blote voeten verder gaan (ik heb toch maar mijn sokken aangehouden) dan trek je daar een paar scrubs aan en een stel regenlaarzen maat 48 (minstens). Toen ik aankwam vroeg de arts gelijk al of ik wilde assisteren, maar ik zei dat ik liever eerst even wilde meekijken (ik heb uberhaupt nog nooit steriel gestaan bij een OK, en dit zou ook nummer 3 ofz. zijn om bij te wonen), het eerste baby’tje was gelijk een stillborn (de bevalling duurde te lang waardoor een spoed(wat hier vaak niet eens spoed gebeurt)keizersnede nodig was, maar alsnog heeft het kindje teveel distress gehad), gelijk begonnen met droogwrijven, reanimeren, beademen en toedienen van medicatie waarna het kindje wel een eigen harslag had. Maar de eigen ademhaling bleef uit. Het was heel zielig om te zien, maar we hebben alles gedaan wat we kunnen (ze zijn ook veel langer dan normaal doorgegaan om te proberen het baby’tje de transitie te laten maken). Hierna nog 2 andere keizersnedes gezien waarvan de baby’tjes gelukkig wel zelf ademhaalden (van het 2de baby’tje was het eigenlijk een wonder dat het nog in leven was, gezien de complicatie). Een impressie hoe het eraan toe gaat in de labour suit theatre: de vrouwen komen binnengestrompeld en moeten dan zelf op het vervallen te hoge bed klimmen, hierna krijgen ze een ruggenprik of algehele narcose (ze zijn erg zuinig met het narcosemiddel met als gevolg dat tijdens een van de keizersnedes de anesthesist erbij geroepen moest worden omdat de vrouw wakker begon te worden terwijl ze nog bezig zijn). Over het algemeen duurt een keizersnede niet lang en worden er hier ongeveer 20 tot 30 op een dag uitgevoerd. Als het baby’tje is geboren wordt het drooggewreven, eventueel geholpen met het op gang komen van de ademhalen. Dan laten ze het baby’tje aan de vrouw zien (in het geval van een keizersnede) en zeggen dan ‘baby what?’ waarop de vrouw moet zeggen of het een jongetje of meisje is. Daarna wordt het baby’tje in doeken ingewikkeld en onder de heater gelegd. Als de keizersnede klaar is wordt de vrouw met minimale hulp op een bed gehesen en blijft het bed in de gang staan om haar in de gaten te houden waarna ze naar de postnatal ward kan gaan.
Op donderdag weer naar de labour suit theatre gegaan en deze keer ook zelf een keizersnede geassisteerd, eerst nog eentje meegekeken en goed opgelet welke instrumenten ze wanneer gebruiken. En toen was het eindelijk zover, was wel een beetje zenuwachtig. Handen wassen, handen afdrogen aan het steriele schort (over het algemeen valt het me alles mee hoe steriel ze hier werken na de verhalen die je wel hoort, ze hebben een eigen sterilizer die ze ook goed gebruiken) en een dubbel paar handschoenen aan. De dokter bij wie ik assisteerde was heel aardig en vroeg vaak of ik tired was. Het was erg leuk om te doen en eigenlijk ook niet echt moeilijk. Maar wel heel warm, op het einde liepen de zweetdruppels van mijn voorhoofd af. Ik vond het wel heel bijzonder om voor de eerste keer een navelstreng door te knippen. En ook was het leuk dat de moeder mij heel dankbaar was. Door het assisteren kon ik pas heel laat gaan lunchen, maar het was het wel waard. Na de lunch snel door naar de laatste luganda les, het is erg leuk en nuttig om een paar basisdingetjes van de taal te kunnen. ’s Avonds op tijd naar bed want de dag erna gingen we op safari.