Nog meer spontane bevallingen......

Omdat ik wel al wat had geschreven, maar het uploaden niet lukte hier gelijk een stapel verhalen tegelijk! Ik heb weer veel beleefd vorige week (inmiddels al weer 2 weken geleden)! Ik vertelde in mijn vorige verslag het de week van de spontane bevallingen was, dan wist ik nog niet wat me vorige week stond te wachten. Oh ja ik ben nog een leuke anakdote uit week4 vergeten te vertellen: op een gegeven moment ging ik bij de ronde even bij het baby’tje op het bed ernaast kijken, oh debaby’tjes hier zijn zoo schattig (kan het niet vaakk genoeg zeggen) en vroeg of het babygirl of babyboy was (babygirl) en op de vraag hoe ze heette zei ze dat ze haar naar mij wilde vernoemen (echt ik heb al zo vaak hier de naam van het kindje mogen voorstellen), haar uiteindelijk toch weten over te halen het kindje Vero te noemen (naar veronica, een naam die je hier wel vaker hoort) en tevens ook mijn bijnaam in Edge House (er is ook een andere nederlandse Vera en Vera O. wordt dan vanzelf al Vero:P). Oké weer terug naar afgelopen week, ik heb 3 dagen in de admission room gestaan in de hoop mijn vaginale onderzoek te verbeteren (lees: ontsluiting schatten, sorry als dat teveel details zijn). Maar het leek wel een labour suit (afdeling waar bevallingen worden gedaan) te zijn geworden. In totaal maar één keer het onderzoek uitgevoerd en hier geen feedback op gekregen omdat de patiente al was verdwenen voordat de dokter tijd voor mij had. (ik had al verteld dat het hier op het ugandese tempo gaat, soms heel frustrerend want ik kan dan wel al naar de vrouwen gaan kijken maar ik durf echt geen beslissing te nemen) Maar terug naar de spontane bevallingen, op woensdag lag er opeens weer een vrouw op de grond (dit keer wel in de kamer) die op het punt stond te bevallen. Even was ik van plan het zelf te gaan doen, omdat er voor de rest helemaal niemand in de kamer was. Maar omdat het weer om een tweeling ging ben ik toch maar naar buiten gesprint om een medestudent, de dokter en een verloskundige (benaming: midwive, sister) te halen. Bij de lunch voelde ik de adrenaline door mijn lijf stromen. Op donderdag was het dan eindelijk tijd voor mijn eigen eerste echte bevalling. Ik stond weer op de admission room en omdat ik graag het vaginale onderzoek oefenen waardoor ik bij de dokter ging staan en steriele handschoenen aantrok, alleen liep de dokter toen weg. Ik bleef wel gewoon bij de vrouw staan en zag toen dat er al een hoofdje naar buiten kwam. De dokter die stond in de ruimte, maar die deed helemaal niks. Zelfs niet na herhaaldelijk vragen. Dus toen ben ik het maar gaan doen, een hele ervaring! Ik begon de dokter te commanderen wat hij precies moest pakken voor mij. Het ging eigenlijk heel soepel, alleen toen het baby’tje er bijna helemaal uit was zat de navelstreng om het nekje gebonden. Ik wist natuurlijk niet wat te doen en de dokter wilde nog steeds niet helpen. Gelukkig kwam op dat moment een andere internationale student binnen die mij instrueerde. Het baby’tje afgedroogd met de jurk van de vrouw. En zoals wel vaker hier gebeurt moest de vrouw bijna gelijk opstaan om plaats te maken voor de volgende. Ik ben maar met haar meegelopen naar de postnatal ward (en dan hoop ik dat er nog naar haar wordt omgekeken, want daar ben ik nog niet zo zeker van). Normaal liggen de vrouwen eerst in een kamertje naast de labour suit voordat ze naar een van de andere postnatal wards gaan, maar vanwege de verbouwing hebben ze alle bedden en matrassen naar de gang verplaats (iets wat in nederland niet zou gebeuren).
Deze week hebben we ook een aantal middagen gespendeerd aan het ophangen van klamboes op de kinderafdelingen. Een paar zweedse meisjes uit ons huis hebben via één enkel berichtje op facebook geld weten in te zamelen voor ruim 500! Klamboes. Een superprestatie. Phionah, een van de contactpersonen voor internationale studenten heeft een aantal mensen geregeld die ons hebben geholpen met het ophangen van haken en kettingen. En zo zijn we dus 2 volle middagen bezig geweest met het opknopen en ophangen van de klamboes, een dankbaar werkje met tussendoor kindjes die een slokje water willen of een knuffel of die even opgetild willen worden. Hopelijk blijven de klamboes hangen en worden ze niet door de moeders mee naar huis genomen. Alhoewel ze in dat geval hopelijk ook goed terecht zijn gekomen.